داستان ریش در دیباچه

به دیباچه سری زدم و داستانهای تازه را مرور کردم، داستان ریش از کاوه سلطانی را خواندم، چیزی که حداقل در پنج صفحه داستان می گنجید، با بیانی ساده و روان ، بدون جمله های اضافی، تنها با چند دیالوگ و با یک پرداخت هنرمندانه روایت شده  بود. قصه ای از جماعت از ما بهتران ها! آنهایی که کارشان با دور زدن آدمها و قانون می چرخد.
- «زنم کم بود حالا هم تو!»

با همین دیالوگ کوتاه داستان به ما می فهماند مرد در خانه چه کسی است؟ چه جور آدمی است و همچنان که داستان پیش می رود جمله به جمله مفهوم کامل تر و دایره داستان بسته می شود، ریشی که فقط در خانه سیما باید اصلاح شود!
این دایره حلقه های تو در تویی از روابط هزار دستانی در هم تنیده از روابط آدمهایی که با پژو می روند و با الگانس بر می گردند، پول پارو می کنند، به ظاهر بالا می می روند اما در حقیقت در همان دور معیوبی که هستند درجا می زنند، و هر چه جلو  بروند  باید بالاخره بر گردند سر همان جایی که بودند، و اگر هم به جلو بروند باید با همان صورت تابلوی نیمه اصلاح شده بروند،  چرا که ترسی که از جدا  شدن از حلقه های زنجیر دارند هرگز حلقومشان را رها نمی کند که ظاهر خود را بیارایند. 

حقیقتی که خود بهتر از دیگران از آن آگاهند:

- « به همین مفتی هم نیست که یه روز برم بگم بچه‎ها سلام! من اومدم خداحافظی کنم چون دیگه به اندازه‎ی کافی بالا کشیدم و بارمُ بستم و حالا هم می‎خوام با سیما خانم برم اونوَر آب» 

این داستان نمایه زیبایی از درد درونی شاعری است که دغدغه های اجتماعی دارد که البته با تمام پرداخت حرفه ای دیالوگ ها، تعدد اسامی داستان را رو به ضعف برده است.  اما  بیان ساده و موجز و اینکه نویسنده به خوبی تفاوت قلم داستانی و قالب شعر را دریافته (چیزی که در داستانهای شاعران به ندرت دیده می شود) نویدی از یک آینده حرفه ای درخشان است. برای این شاعر جوان که به تازگی کتاب دومش هم به چاپ رسیده و در همین نمایشگاه عرضه می شود آرزوی موفقیت داریم 

.